Op weg naar Pasen… Pasen méér dan eieren en kinderlijke vreugde.

We zitten, samen en als gemeenschap, nog goed in de veertigdagentijd. Toch klinken er in de zondagsliturgie al lichtpuntjes door die door willen stoten naar verrijzenis en Feest van Licht. Als individu en als gemeenschap proberen wij deze lichtpuntjes te vatten en te rapen wanneer we vb. op zaterdagavond de lezing(en) van de zondag bespreken.

‘Woord van Leven’ noemen wij het. Het betekent een woord dat als een krachtbron met ons meegaat tijdens de week die volgt.

Een WOORD dat ons mee wil voeren naar Pasen toe.

Voor ons allen: de hele gemeenschap, de hele Congregatie is Pasen hét gebeuren van en voor ons geestelijk, ons christelijk leven.

Het is gebaseerd op het geloof in de Heer Jezus die ons, mét Hem wil meenemen naar de Vader. Hier en nu al… en eens voor altijd.

Voor mezelf heeft de liturgie van de Goede Week, (Goede Vrijdag en Pasen vooral) een uitgesproken karakter.

Goede Vrijdag omwille van de grote Liefde die ik tot mij mag laten komen doorheen de kruisdood van de geliefde Zoon Jezus. Een fundamenteel, niet te doorgronden ervaring is dit telkens.

Pasen en de paasliturgie als voltooiing van die grote Liefde. Met overtuiging en geloof hernieuw ik tijdens de paaswake telkens opnieuw mijn doopbeloften. Een steeds pakkend moment waarop en waardoor ik met mijn beide voeten opnieuw mag gaan staan in het toebehoren aan God, uit Wie ik werd geschapen en naar Wie ik mag terugkeren. Nog niet zolang geleden hoorde ik een spreker zeggen dat het leven van een christen geslaagd is als het op het einde iets heeft toegevoegd aan Gods bedoeling met die concrete mens.

Mocht mijn leven zó verlopen. Mocht mijn uiteindelijk Pasen voortvloeien uit de voltooiing en de toevoeging van het ‘meer’ dat ik gelovig in Gods handen mag leggen.

Pasen is met graagte terugdenken aan die grote LIEFDE waardoor ik op 6 april 1969 de stap zette naar het klooster dat als charisma draagt: DEUS CARITAS EST.- GOD IS LIEFDE.

Zr. Bernadette